فضيلت
بعدي اين است که معلّم و مربّي اميرالمؤمنين«سلام الله علیه»کسي نبود جز وجود
مقدّس پيامبراکرم«صلی الله علیه و آله و سلم» که اگر از فضيلت اوّل بالاتر نباشد،
قطعاً کمتر نيست. اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» در «نهج البلاغه» ميفرمايند:
قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِي مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص
بِالْقَرَابَةِ الْقَرِيبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصِيصَةِ وَضَعَنِي فِي
حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ يَضُمُّنِي إِلَى صَدْرِهِ وَ يَكْنُفُنِي فِي فِرَاشِهِ
وَ يُمِسُّنِي جَسَدَهُ وَ يُشِمُّنِي عَرْفَهُ وَ كَانَ يَمْضَغُ الشَّيْءَ
ثُمَّ يُلْقِمُنِيهِ وَ مَا وَجَدَ لِي كَذْبَةً فِي قَوْلٍ وَ لَا خَطْلَةً فِي
فِعْل .... وَ لَقَدْ كُنْتُ أَتَّبِعُهُ اتِّبَاعَ الْفَصِيلِ أَثَرَ أُمِّهِ
يَرْفَعُ لِي فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ يَأْمُرُنِي
بِالِاقْتِدَاءِ بِهِ وَ لَقَدْ كَانَ يُجَاوِرُ فِي كُلِّ سَنَةٍ بِحِرَاءَ
فَأَرَاهُ وَ لَا يَرَاهُ غَيْرِي[1]
شما ميدانيد مرا نزد رسول خدا چه رتبت بود و
خويشاونديم با او در چه نسبت. آن گاه که کودک بودم مرا در کنار خود نهاد و بر سينهي
خويشم جا داد و مرا در بستر خود ميخوابانيد، چنان که تنم را به تن خويش ميسود و
بوي خوش خود را به من ميبويانيد. و گاه بود که چيزي را ميجويد، سپس آن را به من
ميخوارنيد. از من دروغي در گفتار نشنيد و خطايي در کردار نديد .... و من در پيِ
او بودم، چنان که کودک در پيِ مادر. هر روز براي من از اخلاق خود نشانهاي بر پا
ميداشت و مرا به پيروي آن ميگماشت. هر سال در حراء خلوت ميگزيد، من او را ميديدم
و جز من کسي او را نميديد.
البته
اين اختصاص به دوران طفوليت اميرالمؤمنين«سلام الله علیه»نداشت؛ تا وقتي
پيامبراکرم«صلی الله علیه و آله و سلم» زنده بودند، وضعيت به همين ترتيب بود.
پی نوشت ها:
[1]. نهج البلاغة، خطبهی 192، ص 300.